بیابان آبی به موجب طبقه‌بندی‌های اقلیمی، بیش از 47 درصد از خشکیهای زمین را سرزمینهای فراخشک، خشک، نیمه‌خشک و نیمه‌مرطوب خشک تشکیل می‌دهند که همة آنها را به اجمال «سرزمینهای خشک» و در بیان عامه، برحسب خاستگاه گوینده، تمام یا بعضی از آنها را «بیابان» می‌نامند؛ البته از نظر اقلیم‌شناسان تنها سرزمینهای خیلی خشک، بیابانهای واقعی هستند. چنین است که بیابانهای اقلیمی با اشغال قریب به نیمی از مساحت خشکیهای زمین، وسیعترین زیست اقلیم جهان محسوب می‌شوند و انواع مختلف بیابان در سراسر کره خاک، بدون محدودیت عرض جغرافیایی، ارتفاع و فاصله از دریا استقرار یافته‌اند. ویژگی اخیر سبب شده تا در ارایة یک تعریف جامع برای بیابان از مفاهیم کلی و عموماً غیرکمی استفاده ‌شود. نظیر آنچه که در فرهنگ جهانی « وبستر» آمده است: « بیابان، عرصه وسیعی است که میزان پوشش گیاهی آن تأمین‌کننده حیات بشری نیست».

ناگفته نماند که کمبود یا فقدان مطلق پوشش گیاهی، به عنوان حلقة نخست زنجیرة حیات در خشکیهای زمین می‌تواند ناشی از نامساعدبودن شرایط اقلیمی (بیابانهای اقلیمی) و یا نامساعدبودن شرایط زمین (بیابانهای خاکی) باشد، که بیابانهای نوع اخیر در آمار مذکور منظور نشده است. شایان ذکر است که تلفیقی از اقلیم و خاک، شرایط متنوعی پدید می‌آورد که سبب پیدایش طبیعی واحه‌هایی سرسبز در بیابان‌های واقعی، یا وادی‌هایی عاری از گیاه در زیست اقلیمهای جنگلی می‌شود.